mércores, 18 de decembro de 2013

Relato (en progreso) escrito de forma colectiva en clase de castellano


Todo empezó un día muy bonito. Era Navidad, nevaba, los techos de las casas estaban blancos, los niños jugaban con la nieve y toda la gente estaba muy contenta.

Lucía, una niña de 10 años, estaba alegre porque sabía que encontraría un regalo debajo del árbol de Navidad. Ella le había escrito una carta a Papá Noel en la que decía que quería un hermanito. Pero eso no era todo, lo que más le gustaba era que se reuniera toda la familia.

Su madre la llamó para irse a la casa de sus abuelos a comer la cena de Navidad.

- Lucía, ven aquí -dice su madre-.
- Voy mamá.
- Vale, pero vente rápido, que tengo una sorpresa -dijo sacando algo de un cajón-.
- ¿Qué es eso? -pregunta Lucía con cara extrañada-.
- Ya lo verás -dijo su madre riéndose, mientras escondía el paquete-.
- Jo, mamá...

La madre de Lucía no es muy lista, ya que escondió el regalo de la niña debajo del asiento del coche. A Lucía se le cayó un juguete debajo del asiento, se agachó para cogerlo y vio el regalo, se puso a reír y lo intentó abrir, pero no lo consiguió ya que estaba debajo del asiento. Su madre miró a ver qué estaba haciendo; ella disimuló para que no la viera encontrar el juguete. Su madre siguió conduciendo y Lucía intentando cogerlo.

Cuando llegaron a casa de sus abuelos, salió del coche y fue a abrazar a su abuela. Al entrar en casa de sus abuelos, se quedó sorprendida por los decorados que había en el árbol y en las paredes. Ella se fue a jugar con sus primos; la abuela le dijo que pronto iba a ser la hora de cenar, y ella se fue buscando asiento. Lucía le preguntó a su abuela qué había de cenar, y la abuela le dijo que ya lo vería.

Al llegar la hora de cenar, se sentaron todos a la mesa. Al ver a todos reunidos, Lucía se sintió feliz. La abuela se levantó y fue a por langostinos, y Lucía la acompañó a la cocina. De vuelta al comedor, a Lucía se le cayó el plato de langostinos que traía con su abuela. Lucía le pidió perdón, ya que había sido sin querer. Cuando llegaron al salón, su abuela empezó a repartir langostinos y les dijo que no comieran mucho, porque de segundo plato había pavo asado al horno con una salsa especial y patatas. Al acabar la cena, llamaron a la puerta y era un coro que estaba cantando villancicos por el pueblo. Los dejaron entrar y los invitaron a tomar un chocolate con churros. El padrino de Lucía les pagó para que le cantaran uno de sus villancicos favoritos. Ellos les respondieron que no querían chocolate, que sólo venían a cantar villancicos, y se pusieron a entonar la canción que le habían pedido. Mientras estaban cantando, la familia se puso a bailar en el salón. Uno de los cantantes, de tanto cantar, tenía la boca seca y se fue a beber un vaso de agua a la cocina. De camino, encontró un paquete en el suelo, se lo metió en el bolsillo y al volver para el salón, se marcharon.

Después del turrón y los polvorones, la madre de Lucía fue a por el regalo a la cocina, y vio que no estaba. La madre pensó que fuera su hija quien lo cogiera y le preguntó si ella se lo había llevado. Lucía le respondió que no, y su madre siguió buscando. Al rato, la madre se dio cuenta de que el único que había entrado en la cocina fuera uno de los cantantes del coro, así que lo fue a buscar por la calle. Decidió avisar a sus vecinos para preguntarles si vieran por dónde se fueran los cantantes. Uno de los vecinos le respondió que habían estado en su casa, pero que se habían marchado hace rato, derechos hacia la plaza. Su madre se puso en marcha hacia allí, pero al llegar no vio a nadie, así que dio por perdido el regalo. De vuelta a su casa, vio unas sombras de unas personas que estaban cantando villancicos y decidió seguirlas. Cuando llegó hasta ellos, les dijo:

- ¡Quietos ahí, devolvedme el regalo!
- ¿De qué está hablando, señora? -preguntaron mientras uno se lo pasaba a otro-.
- ¡Oye, que te estoy viendo; devolvédmelo o aviso a la policía! -le dijo mientras sacaba el teléfono del bolso-.
- ¡Te lo daremos si nos pillas! -echando a correr-.

(continuará...)

xoves, 12 de decembro de 2013

conto do Apalpador feito por Yago.R


O Apalpador
O Apalpador estaba tranquilo antes do incendio do Monte do Xurés pero cando vin que estaba todo queimándose quixen axudarlle aos bombeiros e sen que eles me viran collín a mangueira da miña casa e acendina, púxenme a dispararlle auga ao monte.
Despois recollín as castañas dese monte que quedaron sen queimar e recordei o día que as tiña que entregar. Entón, cando rematei volvín e comín unhas cantas castañas que sobraban. Ao día seguinte fixen os regalos e envolvinos con coidado para que cando chegara o día escondelos nas casas e poder acabar o traballo do ano. Cando chegou o día púxenme e toqueilles a barriga a todos os nenos e déixelle os agasallos.

Ola son pablo e ensínovos o meu conto.


                      O Apalpador axuda a uns nenos pobres.
Un día unha familia pobre que vivía moi cerca dun monte estaba collendo leña, mentres un home alto e delgado con cara de rosmón dixolles:
  • Tedes que pagar a casa ou botámosvos.
  • Prometémosvos que vola pagaremos.
  • Pois apurade.
Pola noite do 24 a familia foi a cea de noite boa na casa dos avós e alí mentres os nenos xogaban
virón que os seus pais falaban cos avos de que tiñan moi pouco diñeiro. Eles dixéronlle que non lles podían axudar porque a eles tampouco lles chegaba os cartos para moito. Mentres os oían os nenos pedíronlle ao Apalpador que axudara aos seus pais. Cando marcharon deitáronse e esperaron durmidos. Á mañá seguinte debaixo da árbore encontraron moito diñeiro e agradecéronlle ao Apalpador que lles houbera axudado e dende entón traballaron e foron boa xente coma o Apalpador.




Conto do Apalpador. Feito por Iago Mato


O apalpador axuda a rapaces necesitados
O apalpador vai polas casas apalpando a barriga de cada nen@. Un día foi a unha casa, cando lle apalpou a barriga a unha nena dixo en baixo:
-Esta nena leva dous días sen comer voulle dar tres bolsas de castañas, para que teña para comer tres días, saíu da casa e dixo:
-Desexo non morrer, para así seguir sempre neste oficio. Este é o mellor traballo que se pode ter, e dúrmese moi ben porque sabes que todos te queren.

Conto do APALPADOR

Hola son Daniel Ferro e ensinovos a miña historia do APALPADOR

Conto do Apalpa-Barrigas

Todas as noites de noite boa o APALPADOR deixa nas mesas dos rapaces unha manda de castañas e tamén escóndelles algúns regalos por toda a casa.
Un dia o APALPADOR veu unha catástrofe total nunha casa da Coruña.
Ardera todo e el sentíase mal porque acabaránselle as castañas. Foi rapidamente ao monte e colleu un saco de castañas e esperou que fose noite e deullas.

Conto do Apalpador. Feito por Mikel.


O APALPADOR axuda a Filipinas

O apalpador quérelle pedir a toda a xente que teña un bo corazón que envíe diñeiro a ONG ou que lle envíe diñeiro a cruz roxa ou roupa. Para a xente necesitada o apalpador pídelle por favor a xente que sexa solidaria. Por que seguro que se che pasara a ti habería xente solidaria que che axudara. Así que tes que axudar!!

Conto do apalpador feito por Iván


O apalpador axuda a Filipinas
Despois do tráxico accidente de Filipinas, polas noites mentras durmían os rapaces mais afectados, un ser mitolóxico apalpáballes as barriguiñas e deixaballes castañas quentes. Según algunhas persoas puido ser un milagre pero un neno de dez anos chamado Hadrián intentou averigualo. Esa mesma noite quixo quedar desperto pero unha hora ou dúas despois quedou durmido e non puido descubrir o que pasaba. Ao día seguinte contoulle a todas as persoas que o ser mitolóxico era mentira pero nadie o creu, á noite seguinte descubriuno e o apalpador dixo que serían grandes amigos.

Conto do APALPADOR.Feito por Xurxo


O APALPADOR axuda á sanidade.
O APALPADOR onte participou na protesta, aínda que non estivo durante todo o tempo, e aínda que non puido facer moito, esa mesma tarde xusto ao chegar a casa, colleu moitos sacos e foi buscar castañas por todo o monte, ao encher todos os sacos foi a repartir castañas aos pobres e aos que participaron na protesta. Deulles un saco de castañas e non descansou ata partillar todas, ao dia seguinte tamén, así proporcionou alimentos aos pobres e aos que participaron nas protestas.

mércores, 11 de decembro de 2013

Conto do Apalpador. Feito por Roi.


Conto do Apalpador
O Apalpador, cando foi a traxedia do grave accidente do tren Alvia de Santiago, fora a ver o que pasaba. Só estivo vinte minutos alí, porque non estaba moi cómodo, e logo foise para casa.
Cando chegou, non entrou nin na casa, foise directamente onde unhas árbores moi grandes. Esas árbores, eran castiñeiros, en canto chegou, apañou mais de vinte bolsas, estivo dende as 14:00 ata as 20:00 apañando castañas.
Ao día seguinte, levantouse moi cedo, para seguir apañando castañas. Os 4 días que estivo, conseguíu recoller duascentas corenta e oito bolsas de castañas.
Pola noite, foi por todas as casas das familias dos que sufriron o accidente do tren, e de seguro que se levantan un pouco máis contentos.

xoves, 28 de novembro de 2013

Cartas dende a desesperanza feito por Miguel, Sheila, Nahuel e Daniel Mella

Sinto tristeza porque hai xente que maltratan ás mulleres, ás persoas. Non hai que maltratar a ninguén. O que vou contar non é o meu caso pero sei que ás veces pasa:
Se estas embarazada despídente ou por ser muller e facer o mesmo que o home páganche menos. O xusto é o equilibrio.

Cartas dende a desesperanza. Feito por Silvia e Ingrid.


 Un día entrei nun restaurante, en Arabia. Os homes que estaban alí empezáronme a insultar e a mirarme con mala cara . Saín de alí correndo . Ao chegar á casa díxenllo ao meu marido. Dixo que me estaba ben por meterme onde non me chaman. Eu penso que as mulleres teñen o mesmo dereito que os homes. Nós non podemos entrar soas nos restaurantes, non podemos conducir ... non podemos facer nada soas , é unha discriminación!!

Cartas dende a desesperanza. Feito por Ricardo.


Estou moi mal, antonte fun ao bar e tiráronme as bebidas, marchei para casa, o meu home pegoume. Eu desexaría que houbese paz entre todos e que as mulleres puidesen andar libres sen ter problemas por ser unicamente mulleres. Temos unha soa vida para vivila.

Cartas Dende Desesperanza feito por Daniel F, Laura, e Natalia.


Nós queremos que haxa igualdade entre homes e mulleres, porque somos todos humanos .
O máis importante de todo e ter saúde e levarse ben con todos porque a Terra é de todos e todos podemos vivir. Non se pode abusar dos menores de edade nin deberían existir os berros horribles na cama...., voute botar se non eres a miña moza, eres unha desgraciada perdida e así non se pode ser. Deixarías de ser persoa.

mércores, 27 de novembro de 2013

Cartas dende a Desesperanza feito por Mikel, Yago R. e Pablo


Ía un día camiñando pola carretera, e entráronme ganas de ir ao baño. Entrei nun bar e botáronme para fóra, disfraceime de home. Cando ía entrar no baño viron que entrei no de mulleres e botáronme. Volvín para a casa e vin que estaba meu fillo so. Meu marido entrou na casa, estaba borracho e empezou a dicir idioteces. Pregunteille de onde viña e respondeume:
-E a ti que che importa a miña vida.
-Pois claro que me importas eres o meu marido.
-Cala, eu non te quero, solo te quero para que limpes a casa.
-Pero que dis!
-Cala ou mato o neno.
-Non o mates!
Eu botei a correr mentres choraba cara o meu cuarto, pechei a porta con chave, el golpeaba a porta. Chamei á policía.

xoves, 21 de novembro de 2013

Cartas dende a desesperanza. Feito por Xurxo, Iago Mato, Iván e Roi


Cartas dende a desesperanza
Síntome maltratada. O outro día o meu home non estaba na casa, e tiñamos que ir á compra. Intentei entrar na tenda, e conseguino. Cando fun mercar as cousas o home que había na caixa, non me cobrou a compra, e empezoume a insultar, ata que marchei.
Cando cheguei, tamén chegou o meu home, e díxenlle o que pasara. El respondeume que lle daba igual. Enfadeime moito, as mulleres teñen os mesmos dereitos que os homes, porque tamén somos seres humanos.

25 de novembro. Contra a violencia de xénero

Contra a violencia de xénero.
Actividades do ENDL Páxina do CPI Fonte Díaz

CARTAS DENDE A DESESPERANZA, dirixida a 2º e 3º ciclo de Primaria e a ESO. As cartas poderán ser individuais ou realizadas de xeito colectivo. Nelas, asumindo a voz dunha muller que sufra algún tipo de maltrato, expoñeremos as situacións nas que se encontran moitas mulleres deste mundo.

xoves, 14 de novembro de 2013

Ola, somos Natalia e Pablo e queremos ensinarvos os nosos contos de medo.


UNHA BRUXA TOLA

Había unha vez unha bruxa que era vella e ía ao colexio e metíalle medo aos rapaces, non tiña familia. Un día doulle un mareo na clase, pero cando lle dou o mareo devolveu, devolvía de cor verde. Foi ao médico e díxolle que era por unha comida que comera. Todos os rapaces lle preguntaban a profesora:
-Que lle pasou a bruxa?
A profesora non sabía que lle pasaba. Os rapaces Roi, Iago M, Iván, Laura, Sheila e Daniel Ferro tiñan moito medo e choraban que era moito.

FIN

Unha noite terrorífica.
A noite de Halloween uns nenos estaban dando un paseo e encontraron a un home maior ferido e axudáronlle a levantarse e levárono a súa casa para curalo e pedíronlle a seus pais se podía durmir na súa casa, seus pais dixéronlle que si e foron para a cama, as 00:00un dos nenos veu unha sombra con un coitelo na man, e asustouse tanto que saleu correndo hasta o cuarto dos seus pais e díxolles:
_ Papa, mama! _ ¿Que pasa? _ Vin unha sombra. _ Seguro que o imaxinaches. As 3:00 o outro neno volveu a ver a sombra co coitelo e do medo gritou tan forte que se oíu na casa dos veciños que foron a ver que pasaba e chamaron a porta os pais dos nenos abríronlle a porta con cara de medo e dixeronlles :

_ Vimos un fantasma cun coitelo.
_ Onde vistedes.
_ No salón.
_ Pois busquémolo.

Xunto os veciños buscaron o fantasma, e como non o encontraban asi que se pararon a descansar e de repente virono agarrarono quitaronlle a manta e descubriron que era o home que traeran a sua casa e desde entonces non volveron a invitar a dormir a nadie.

Ola son Sheila e quérovos mostrar o meu conto de medo.



O medo na casa.


Había unha parella que comprou unha casa nunha montaña, o pobo estaba abaixo de todo .
Na casa  decían que pasaban cousas moi raras que habia pantasmas, zombis , vampiros e moita sangue , na casa tamen dician que a última familia foran vampiros, os nenos desa familia déronlle tempo a escapar pero as pantasmas correron  tras deles e pilláronos. Cando a parella chegou a casa non se estrañaron de nada .Pero os veciños si que se estrañaban .Un dia petaron á  cporta, era a morte encarnada nun esquelete cun machado na man, intentaron escapar pero a morte, os vampiros, as pantasmas e os zombis atraparonos. matáronos pero non se comverteron en vampiros. Nese momento os veciños souperon que pasaba algo raro e non os molestaron máis.

mércores, 13 de novembro de 2013

Ola son Roi, deixovos aquí co meu conto de medo


O colexio terrorífico
Había uns nenos de 5º de primaria chamados Iván e Pablo que eran moi bos amigos. Estaban todo o tempo xuntos, e na clase tamén estaban moi cerca. Eles ese día tiñan que ir a unha actividade actividades. Cando chegaron a aula, non había ninguén. Foron a xunto onda o director para ver que pasaba. Chegaron a aula dos profesores, e non había ninguén. Foron ver se quedara alguén na súa aula, e non atoparon a ninguén.
Iván estaba moi asustado, pero Pablo estaba moi tranquilo. Pablo mentres Iván tiña medo, estaba mascando o seu chicle de melón e facía os deberes. Escoitaron un golpe moi forte e asustáronse moito, máis do que estaban. Pablo díxolle a Iván ir a mirar haber que foi ese ruído. Foron a velo, e non atoparon nada. Volveron a aula e cando entraron as luces apagáronse de golpe, e a porta e as persianas cerraranse.
Pablo empezouse a asustar, e tirou o chicle ao chan. De repente abriuse a porta moi amodo, e entrou unha persoa con algo na man, estaban moi asustados. E logo, acenderonse as luces, e a persoa que estaba aí, resulta que era a señora da limpeza con unha escoba na man.

Ola, son Xurxo e móstrovos o meu conto de medo:
A cova dos monstros.
Un dia Xián estaba camiñando polo monte do seu pobo e de súpeto caeu nun buraco no que había una fenda de luz que proviña dunha especie da porta. Xián foi cara esa porta e cruzouna. Detrás había un gran templo vixiado por dous esqueletos que tiñan uns arcos e ameazábano con dispararlle , e ao fondo do templo había un gran cofre no que había unha luz roxa moi potente. Tamén había unha gran parcela chea de pantasmas, demos, monstros etc. Pero Xián non cría neles, e nese instante rompéronse os barrotes e  comezaron a asustalo, a romperlle a roupa...
Despois daquel dia non deixou de crer nos monstros.